"to infinity & beyond" :"(

Just Let It Go - 4Tune.............. (T_T)

Music Princess???

MUSIC PRINCESS...
       "When WORDS fail, MUSIC speaks". Iyan ang masasabi ko ukol sa musika, kaya naman, paghindi ko mailabas ang aking mga hinanaing at wala akong mapagsabihan ng aking problema ay nakikinig lamang ako ng musika. "Musika lang, AYOS na!", masaya na akong makarinig ng musika sa isang sulok at nagpapahinga, minsan nga ay napapaluha na lamang ako ng dahil sa pagkakadama ko sa mga musika kung ako'y malungkot, gayun din, kung ako'y masaya, nakikiayon ito sa aking emosyon (pero, hindi ako emo!) mabilis lang talagang madala ang aking emosyon ngunit, kung madala man ako, ito'y sa pusitibong paraan at dala na rin ito ng aking karanasan at pagdama ko sa musikang aking pinakikinggan.

                Pinagsama ko naman ang musika at "princess" dahil para sa akin, "My day won't last without music" kaya naman binansagan ko na ang aking sarili bilang princess dahil ayokong gumamit ng salitang girl dahil masyado na itong gamitin at isa pa, "I'm not an ordinary princess" hindi ako yung tipong makikilala at mahahanap mo ang katangian sa iba dahil masasabi kong ako'y "unique"at ayokong ginagaya ako ng iba at naniniwala rin ako na ang bawat prinsesa ay may kanya kanyang katangian, ugali at hilig at ako naman ay musika ang hilig ko kaya "Music Princess".

                Noong una, "Mary Jean on the other side" ang ipinangalan ko sa aking blog dahil nga para sa akin, ang pagbabahagi ng aking talambuhay ay mahirap dahil hindi ako yung tipo ng taong mahilig magkwento ukol sa pamilya, (kaya on the other side dahil masasabi kong hindi ito ang kadalasang MJ o Mary Jean na makikita nyo) kadalasan, "change topic" ang sinasabi ko sa aking mga kausap pag buhay ko o pamilya ko na ang topic namin. At isa pa, masasabi kong ang buhay ko ay isang musika dahil para sa akin, "Life is a song, Love is music"at masasabi kong ang musika ay may malaki nang bahagi sa buhay ko kaya naman, iyan na ang pinili kong pangalan para i-buod ang aking buhay at karanasan... Mary Jean, the "Music Princess"!

             

Maikling Kwento

 Ang Cellphone

                Ito’y isa sa mga makabagong teknolohiya sa ngayon, may iba’t ibang hitsura, pangalan, natatanging katangian ang mga ito. Ito rin ay nilikha at patuloy na pinagaganda pa upang mapadalu ang pag uusap sa mga malalayong mahal natin sa buhay o para sa komunikasyon. Sa panahon ngayon, halos wala ka nang makikitang walang cellphone dahil kung gusto mong maging “in” at makasabay sa daloy ng modernisasyon, kailangan mo nang magkaroon ng mga ika nga nila’y “hi-tech” na mga kagamitan. Ngunit, ano nga ba ang nagaganap na usapan sa ating mga “cellphone”? Ano- ano kaya ang kanikanilang hinaing ngayon? Narito at basahin na ninyo ang kwento ng mga cellphone natin.

                May isang estudyante na pumapasok sa pampribadong paaralan (si Isabell Reyes). Anak nina Mr. at Mrs. Reyes na kapwa nakapagtapos ng pagaaral ngunit si Mrs. Reyes ay may bahay o sa bahay na lamang lumalagi dahil kailangan niyang alagaan ang iba pa nilang mga anak. Samantalaga si Mr. Reyes ay isang guwardya sa isang banko ng kanilang bayan. Isang araw, humingi ng pabor si Isa sa kaniyang mga magulang… “Nay, pwede po na akong makahingi ng cellphone? Nahihiya na po kasi ako dahil ako na lang po ang walang cellphone sa aming silid. Ang gagara po ng kanilang mga cellphone at karamihan pa ng po sa mga ito ay “touch screen”. Nay, mapagbibigyan nyo po ba ako sa aking hiling?”. Sumagot ang nanay ni Isa at nagwika…”Sige anak, pag uusapan naming iyan ng iyong papa. Pero, hindi ako makakapangako anak. Sana’y maintindihan mo na wala tayong pera para sa mga ganyan, ngunit, gagawan natin iyan ng paraan anak.” Sige po nay, naiintindihan ko po.

                Isang araw, napagbigyan na siya ng kaniyang mga magulang sa kanyang hinihingi. Binilhan siya ng cellphone ng kanyang ina na 1100. Bagamat may kalumaan na, tinanggap pa rin ito ni Isa dahil alam niyang pinaghirapan ito ng kanyang mga magulang.

                Sa kadahilanang si Isa ay may cellphone na, madalas mo syang makikitang nagkikipag text sa kanyang mga kaibigan saan man siya pumunta. Habang ginagamit niya ang kanyang cellphone, may nagaganap na palang pagtatalo sa mga ito (sa pagitan ni Message, Keypad, Phonebok, Games, Multimedia, Settings at Call center).

Message: Alam nyo, Masaya ako kasi sa akin makikita sina inbox, outbox, drafts at sent items. Nang dahil kay inbox, nalalamn ko ang lahat ng gusto nilang sabihin sa kanilang mahal sa buhay.

Keypad: Oo nga eh, nakakahili ka nga, samantalang ako hindi ko alam ang gagawin ko, litong- lito at hilong- hilo na ako sa kapipindot nila sa akin, hindi na ako nakapahinga at wala na atang lumipas na araw na hidi ako ginagamit ni Isa.

Phonebook: Tama ka diyan, pero, para sa akin, ikaw ay mas mahalaga kasi kung wala ka paano malalaman ni message kung may mga mensahe na paparating gayun din, ikaw ang ginagamit upang masabi ang kanilang hinanaing at ninanais sabihin sa iba.

Keypad:  Naisip ko din yan syempre, pero, kahit magawa ko man lahat ng nais nilang sabihin ay wala ring halaga kung wala ka, kasi nasa iyo ang mga numero na padadalahan ko.

Message: Teka nga, bakit ba kailangang i-down natin an gating mga sarili? Samantalang lahat naman tayo ay may halaga hindi ba?

Phone book: Hindi naman kasi natin iyan maiiwasan eh, sapagkat ang bawat isa sa atin ay may kanya kanyang kakayahan na wala ang iba.

Keypad: Kaya nga, dapat pala kung anong meron ang isa a meron din ang isa para walang hiliian.

Message: Maganda mga iyang naisip mo, subalit malabong mangari ang lahat ng iyan. Isa pa, may mga 

bagay talaga na hindi nating maiwasang mag-isip na dapat ay ganoon din tayo.

Phone book: Kung sa bagay, may “point” ka din. Katulad nga ni keypad, mas pagod siya kaysa sa atin at mas madala siyang ginagamit.

Keypad: Tigilan na nga natin yaan, kahit araw-araw tayong mah talo-talo at magpaligsahan eh, wlaa rin naman mangayari, isispin natin lahat tayo ay importante.

Message at Phonebook: Oo nga, at saka hindi lang naman tayo eh, marami pang nandiyan. Nandiyan pa sina games, call register, sttings, multimedia at iba pa. Matagal di siya at malaki ang kanilang naitutulong.

Games: Aba, parang kasali kami diyan ah? Tama ang narinig ko, nakatutulong din kami.. tulad ko, maraming nawiwili sa akin lalo na at mahilig silang maglar at gusto nilang maglibang- libang. Gayun din, ako ang maaari nilang puntahan kung nais nilang pag palipas oras at mag “relax”. Gaya na lamang ng ginagawa ng mga kapaton ni Isa.

Multimedia: Sa akin naman, madaming makikita… kapag nag pi-picture, gusting mag video, mag recrd magpatugtog ay pumunta ka lamang sa akin, doon na pati nila makikita ang lahat ng mga ginawa nila alin man sa mga katangian ko o sa mga nilalaman ko.

Settings: Aba! Parang napagiiwanan ako ah!... ako naman, kapag may gusting mag shortcut, mag alarm, maglagay ng ptsa o kaya naman ay gusting maglagay ng code, aba! Nandito lang ako at lahat ng iyan ay makikita mo…!

Call Register: Magpapatalo ba naman ako..! h, nang dahil sa akin, malalaman nila ang gusting tumawag at makikita din sa kanila kung sino ang gusto nilang kausapin… at hindi lang iyan, kung ilan man ang tumawag at tinawagan nila ay maari din nilang malaman ng dahil sa akin.

Multimedia: Alam ninyo, naisip ko lang na dapat hindi tayo magpaligsahan kasi lahat tayo ay may kani-kanilang pangangailangan. Isa pa, lahat naman tayo ay giagamit nila.

Games: Hindi naman sa ganoon, sinasabi lang naman natin kung anong nakapaloob sa atin.

Settings: At mas makatutulong ang lahat ng sinabi natin. Mas lalo pa tayo nilang makikilala ng lubusan.

Call center:  Hindo natin sila malilito kapag may gusto silang hanapin dahil alam na nila ang bawat makikita sa atin.

Message: Hay naku! Manuti naman at naisipan ninyo iyan, alam ninyo,ganyan din kami kanina bawat isa din sa amin ay nagpapaligsahan at nagpapagalingan ukol sa iba’t ibang kakayahan naming.

Keypad: May kanya- kanyang opinyn at ang bawat sarili ay nagagawang i-down.

Phone book: Paano kasi, hilian ang iniisip, hindi ang kakayahan.

Games: Oh, siguro naman lahat ay alam na at hindi kailangang magtalo-talo pa.

Multimedia: Sadyang ganyan lang talaga sa una, kasi, iniisip at ang kakayanan ng iba at binabalewala ang sariling kakayahan.

Call center: Alam mo, naisip ko yan, tama yang sinabi mo at saka lang nila napag iisip isp na mahala din pala sila kapag nagkaharap- harap at nakausap-usap na.

Keypad: Kasi naman, kung ating talaganag iisipin an gating mga pag kakaiba hindi natin maiiwasang magselos at mahili, lalo na kapag ang nakita mong katangian niya ay wala sa iyo.

Message: At ang gusto mo naman ay ganon Karin, mahirap kasi yon at ng dahilan diyan, diyan nagsisimula ang lahat.

Games: Tama, saka young iba ginawa ang lahat para maging ganon din sila, pero kahit pa naman anong pilit gawin ay hindi pa rin talaga sila magiging ganoon.

Settings: Tigilan na natin iyan, ang mahalaga ay lahat tayo napapakinabangan, kasi kung wala tayo ay mahirap para sa kanila ang gamitin tayo.

Call center: Okay yan! At mas maganda kung lahat ng iniisip natin ay “positive” para sa sarili at para sa lahat.

Phonebook: Siguro mas maganda kung atin na talagang gagawin ang lahat n gating sinasabi magkaisa tayo at magtulungan, at ng dahil diyan makakabuo tayo ng isang maayos na samahan.

Keypad: At ang samahang iyon ang magiging sandata natin upang makabuo din tayo ng isang pangalan, na tayong lahat ay magkaroon lamang at tatawagin tayo sa isa lang na pangalan.

Multimedia: Sang ayon ako sa lahat… at kapang nagaroon na tayong lahat ng isang pangalan, na tayong lahat ng isang pangalan, maraming matutuwa at mawiwili sa atin.

Settings: Nang dahil din sa atin, makakatulong tayo ng malaki sa mga nangangailangan sa atin, mapapadali ang kanilang pakikipagkumunikasyon sa mga mahal nila sa buhay lalo na nga at malayo sa kanila.

Message: Nakayulong na nga tayo, nakapagpasya pa ng marami at hamakin natin yon pagkakaisa lang pala ang susi upang maging Masaya at mawili sa atin ang lahat.

Phone book: Naisip ko lang ito, kung hindi tayo tumigil kanina sa mga paligsahan natin, hindi sana hahantong sa ganito at wala sana itong magandang palano natin.

Keypad: Buti nga at natauhan ang bawat isa sa atin, nagpaliwanagan at nagibigay ng mga magagandang opinion, at makabuo ng isang maayos na plano.

Multimedia: Salamat na rin at naliwanagan tayo sa ating mga sinasabi.

Call center: Hay! Alam ninyo Masaya ako dahil sa sobrang ganda n gating mga naisip at ang lahat ay nakaunawaan at magkakasundo na wala nang sasaya pa, ito ng ata ang pinakamasayang araw na nagdaan sa buhay ko.

Settings: Oo nga ano?ang bilis lang ng mga pangyayari eh, sana panatilihin na natin sa ganito tayo. Kasi isa na itong malaking sandata.

Message: at ang sandatang iyan ang magtatatag sa atin hanggang sa tayo ay tangkilikin ng marami, sisikat tayo lalo na kapag magkakaroon tayo ng isang magandang panagalan, pangalan na kilala ng lahat.

Multimedia: Teka, parang naguluhan ako doon ah. Ano naman ang maari nating maging pangalan? Parang mahirap iyon, lalo na nga at sinabi mong pangalang kilala.

Message: Huwag kang mag alala dahil kapag tayo ay pinag sama sama, madali lang makabuo ng pangalan. 

Magiging tanyag din tayo at dadating din ang oras na ipagmamalaki ni Isa na tayo ang laman ng kanyang cellphone gayun din ang iba pang cellphone na kagaya natin.

Keypad: tama yang nasa isi mo, dahil kapag panahon na ipinagmalaki na tayo, unti unti na tayong malilikha at ang lahat ay madidiskubrw at gagamitin tayo. Ngunit, ako’y namumrublema bagamat tayo’y magkakaayos na, may bumabagabag pa rin sa aking isipa…

Settings: Ano yun?! Hindi ba’t wala na naming iringan na namamagitan sa atin hindi ba? At lalong magkakasundo na ang lahat…. Ano ba ang problema mo at parang napakabigat nito?

Keypad: hindi na naman siguro lingid sa kaalaman ng lahat na usong uso na sa panahong ito ang mga “touch screen” na mga cell phone.. kaya naman, nangangamba ako na baka….

Settings: Baka dumating ang araw na, wala nang gagamit sayo.. ganun ba?

Keypad: Oo ganun na nga, masakit man aminin, ngunit, hindi nyo ba naririnig ang mga usapin ng mga kaklase ni Isa at sinasabing bakit de- keypad pa rin ang cell phone niya eh hindi na nga raw uso ang ganoon. At isa pa, mas maganda na nga raw gamitin ang mga touch screen na cell phone kesa sa mga cell phone n tayo lamang ang nakapaloob. Hindi gaya noong iba na mas marami ka nang mailalaman at mas maganda ang mga imahe.

Message: Marahil, mas makulay at malinaw nga ang imahe ng mga cell phone na touch screen ngunit, tandaan mo, ang mga cell phone na tayo ang nakapaloob (simple ngunit kapakipakinabang) ay may maitutulong at magagawa pa rin sa mga ninanais nila. At halos, parho lamang ang nilalaman ang lamang nga lang ng iba pang kagamitan ay mas makabago at hi-tech na sila. Kaya naman, hindi na ako mag tataka kung isang araw ay maubos na ang mga simpleng cell phon at pro hi-tech na lamang ang makikita mong gamit ng mga kabataan.

Keypad: Tama! Mas mabuti na nga siguro na tanggapin na lamang natin ang mga pag babago dahil, doon din naman tayo nagmula at tayo ay produkto rin ng pagtuklas at malikhaing isipan ng mga tao upang mas maunlad pa sila.

Lahat: Tama! Mas Mabuti pa nga iyan! J

                Nakalipas na nga ang ilang buwan at si Isa ay naibili ng kaniyang ama’t ina ng touch screen na cell phone bilang gantimpala sa kanya dahil siya’y nakapagtapos ng may mataas na ranggo sa kanilang paaralan. Gayun pa man, natanggap na ng mga lumang cell phone nag mga pangyayaring iyon (mga pagbabago). At ang dating 1100 ang cell phone ni Isa ay napunta naman sa kanyang kapatid na si Ana.

                Dapat nating tandaan na ano mang bagay na nakikita at nadadama mo ay hindi permanente. Ika nga nila, walan permanente sa mundo at kung meron man, iyon ay ang pagbabago “change is the only thing that is permanent in this world”. Kaya, kung ano mang pagbabago ang kaharapin natin, Mas magandang tanggapin na lamang ito ng husay at matiwasay sa loob upang maiwasan ang iringan o inggitan sa pagitan ng mga magkakaibigan.

Ang Aking Talambuhay

>> MUSIC is my life.., LYRICS is my story<<

>Mga 6 months na ako dito! <

Ang Aking Kapanganakan

                Noong ika-4 ng Agosto taong 1997, sa ganap na 1:10 ng hapon ay isinilang ang isang batang babae na pinangalanang Mary Jean A. Olazo (at ako iyon!) at, ako ang bunga ng pag mamahalan nina Jerry R. Olazo (ang aking ama) at Marietta A. Olazo  (ang aking ina)(Marietta P. Amorao noong dalaga).

Ang Aking Pamilya (Olazo Family)

                Ang aking mga magulang ay kapwa nagmula sa Tagkawayan, Quezon. Ang aking mga kapatid ay sina Marjerie A. Olazo (nakatatanda kong kapatid) at Marylle Jade A. Olazo (nakababata kong kapatid). Tatlo lamang kaming magkakapatid at ako ang pangalawa (gitna).  Ang aking ate ay siyang pinanganak sa Tagkawayan habang kami ng aking bunsong kapatid ay ditto na sa San. Pablo pinanganak. Kami ngayon ay nakatira sa Maryland Homes III, Brgy. San Vicente San Pablo City.

>Ito ay noong bininyagan ako kasama ang mga ninog
at ninang ko gayundin ang iba ko pang kamaganak....<

Binyag

                Noong ika-5 ng Abril taong 1998 ay bininyagan ako. Ako ay 8 buwan palang noon. Ayun din ang kapistahan ni San Vicente at ako’y bininyagan sa chapel ng San Vicente.

>1st Birthday ko!!! <

Ang Unang Taon ko sa Mundo

                Agosto 4, 1998, ang aking unang kaarawan. Ginanap ito sa aming bahay sa Maryland kasama na rin ang aking iba pang mga kamag-anak na galing pa sa probinsya (Tagkawayan), mga ninong at ninang, mga pinsan, tito, tita mga kapit bahay, at marami pang iba. Nakatanggap ako ng iba’ ibang regalo at karamihan sa mga ito ay mga damit. Ako ay nag diwang ng aking kaarawan kasabay ang aking ate na anim n taong gulang noon dahil halos mag kasabay lang naman ang aming kaarawan ako’y Agosto 4 at siya’y Agosto 2.

Ang Aking Kabataan

                Noong ako’y mga 3 taong gulang pa lamang ay sinasama na ako ng aking mommy sa iskwelahan kung saan siya nag tuturo at iyon ay sa Sto. Cristo Elementary School. Siya’y grade 4 teacher doon. Araw-araw niya akong sinasama doon at habang siya’y may klase, ako naman ay nan-doon lamang sa school canten at kumakain, kung minsan, nakikipag laro ako sa iba pang estudyante ng paaralang iyon.

               

Masaya ang naging karanasan ko noon kahit na ako’y 3 taon a lamang at hindi pa pumapasok dahil doon ko pa lalong nahasa ang aking kaalaman dahil maraming nag tuturo sa akin noong mga panahong iyon. Gayun din, dahil nga marami nang nakakita at nakakilala sa akin noon ay marami akong ka-kilala ngayon na dating estudyante ng aking mommy.

Noon pa man, Hindi na talaga ako mahilig makipag laro. Mas gusto ko pang nasa loob na lamang ako ng aming tahanan kaysa lumabas at makipag habulan sa iba. Masaya na ako sa mga pag kakataong kasama ko ang aking mga laruan gayun din pag nakikipag laro ako sa aking mga pinsan at ate. Kaya naman, wala akong maituturing na mga naging kalaro ko, sa totoo lang, mga grade 4 ako noon nang naisipan kong lumabas ng bahay para mag laro ng Chinese garter. Yun lang siguro mga, 2 months lang ako naglaro tapos, nagsawa na ako at hindi na ulit ako lumalabas ng aming tahanan.

 Marahil, nasa isip ninyo na “boring” ang aking pagkabata dahil hindi ko naranasang maglaro pero, dun kasi ako naging masaya at ayun na rin ang kinasanayan at kinalakihan ko.Kaya naman, tuwing may nakikita akong mga batang naglalaro ay hindi ko maiwasang hindi mapangiti dahil bakas na bakas talaga sa kanilang mga mukha ang saya na kanilang nadadama habang sila’y nakikipag laro sa kanilang mga kaibigan. Kaya naman kung minsan sa paaralan, hindi maiwasang matnong ng mga guro kung ano ang mga nilalaro naming noong mga bata pa kami at ako’y walang maisagot dahil hindi ko naman naranasan maglaro noong mga sinasabi nilang patintero, luksong tinik at marami pang iba.

>7th Birthday ko!!! <

Ang Aking ika-7 Kaarawan

                Napakasaya ko talaga noong nag birthday ako ng 7 taon ako dahil napakaraming dumalo pati na rin ang aking mga kamag anak na nasa ibangbansa noong panahong iyon. Gayun din, marami akong natanggap na regalo mula sa kanila. Dumalo rin ang aking iba pang guro at mga kaklase noon.
Simple lang kung tutuusin ang aking kaarawan ngunit, Masaya pa rin ako dahil doon ko lamang nakilala ang karamihan sa aking mga kamag anak.

Ang Aking Unang Pakikinabang

                February 7 noon ng ako'y nag first communion sa Parokya ni San Francisci de Asisi sa may Farconville. Grade 4 ako noon ng ako'y makinabang kasama ang aking mga kaklase gayundin ang ibang grade 5 at grade 6 na hindi pa nakakapangumunyon.

>Graduation noong kinder ako! <

Ang Aking Pag-aaral

                Nagsimula akong mag aral kahit ako’y 5 taon pa lamang. Una akong pumasok noon sa Day care center sa Teomora St. Ako’y natangga ko ang ikalawang karangalan noon. BAgamat, hindi p ako ganoon kagaling bumasa ay naka- graduate na ako noon. Ngunit ako’y pumasok ng Preparatory sa Children’s Nook. Pumasok ako noon bilang 2^nd Batch dahil bago p lamang ang paaralng iyon. Ako’y pang umaga noon at half day lamang ang pasok dahil ang mga nursery ang panghapon. Hindi ko makakalimutan ang mga pag kakataong bago pa ako makapunta sa cr ay kailangan ko pang mag sabi ng “teacher, may I go to the cr?”. Masasabi kong higit na nahubog ang aking kaalaman sa paaralang ito dahil mas maraming akong nasalihang aktibidad dito at gayun din, ang kanilang pagiging sistematiko at mahigpit (kung minsan) ay nakatulong upang pag butihin ko pa ang aking pag aaral. Sa totoo lang, marami akong nakaaway noon (away bata!) at iyon ay dahil sa mga crush naming hindi naming alam ay pare-pareho pala kaming may gusto.At, natatandaan ko pa nga noon, ang araw bago an gaming Christmas party ay sinundo si James (yung crush ko) ng nanay niya at sabay sabay kaming mga mag kakaibigan na nagsabing “bye bye James..!”.

Napakarami kong karanasan sa apat na sulok ng aming silid aralan. Nang ako naman ay maka-graduate sa nasabing paaralan ay ako’y nakatanggap ng tatlong parangal yun ang, most sociable, special award at, (nakalimutan ko na yung isa basta tatlo yun). “I want to be a doctor someday.” Yan ang katagang binitawan ko noon nang pinagsalita ako sa unahan at karamihan sa amin ay iyon ang sinabi (syempre bata pa lang, yun pa lang ang alam naming gayun din ang pagiging guro at pilot).

Pumasok naman ako ng elementarya (grade 1-grade 6) sa Sto.Cristo Elementary School (kung saan nag tuturo ang mommy ko). Natatandaan ko noong unang araw ko bilang grade 1 doon ay, pinag-drawing kami ni Ma’am Malou Jabinal ng mga bagay na tumutunog (kahit ano) bilang medaling iguhit ang gitara, gitara na lang ang ginuhit ko. Matapos kong ipasa ang aking papel kay ma’am ay, pinapunta pa niya ako sa unahan para itaas ang gawa ko at ipakita ito sa mga kaklase ko. Tuwang tuwa talaga ako noong mga panahong iyon dahil doon ko napagtanto na may talent pala ako sa pag guhit. Doon na nag simula ang pag-excell ko sa aming klase. Noon pa man,(hanggang ngayon) mahilig na talaga akong sumagot sa mga recitations dahil para sa akin, hindi buo ang araw ko kung hindi ako makakatayo sa upuan ko para sumagot sa loob ng isang asignatura. Pag ako’y hindi natatawag ay masama talaga ang loob ko pero, sinasabi naman ng aming guro na, “hayaan na muna natin yung iba na sumagot” na hanggang ngayon ay iyan pa rin ang naririnig ko sa aking mga nagiging guro. Dahil nga ako’y nagpakita at nagpamalas ng aking husay sa pag aaral ay tinanghal ako bilang 1^st honor at doon na nag simula ang pressure sa pag aaral ko.

                Naging grade 2 teacher ko noon si Ma’am Cely Enriquez. Masaya siyang maging guro! Bagamat istrikta kung minsan at mataray, naiintindihan ko iyon dahil napaka kulit naman talaga naming noong mga panahong iyon. Eto ang grade na kung saan lumabas ang talent ko sa pag sasayaw. Kaming mga mag ka-kaklase (sina Pauline, Diane, Angelli, Aileen, Antonette at ako) kami lagi ang sumasayaw sa iba’t ibang mga palatuntunan. Ako ay nanatili sa aking ranggo bilang 1^st honor ngunit, ramdam ko na noon ang pressure at higpit ng labanan naming ni mj (yung 2^nd honor namin). Noong grade 3 naman ako, napakadami naming nagging guro, mga 5 guro ang nag turo sa amin dahil narin sa iba’t iba nilang pangangailangan. Ngunit, ang pinaka nagtagal na guro naming ay si Ma’am March Padilla. Aaminin ko, napaka istrikta niya! Ngunit, sa kanya naming natutunan ang napakaraming bagay gaya na lamang nga tamang pag bigkas ng  Lupang Hinirang gayun din ang Our Father. Kami ang unang batch na tinuruan niya sa paaralan dahil siya’y galling sa private school (San Pablo Colleges) at high school ang hinahawakan niya doon. Noon pa man, (simula grade 1) ako na talaga ang namumuno sa amin klase, ngunit, sa panahong siya ang gaming guro ay doon ko lamang nalaman ang mga dapat na katangiaan ng isang lider. Oo, pinagagalitan niya ako ngunit, iniintindi koi yon dahil alam kong iyon ay para rin sa akin. Ako ay 2^nd honor lang dati dahil, gaya na nga ng sinabi ko, dito na nagsimula ang mahigpit na labanan namin ni mj sa pagaaral ngunit, siya’y kaibigan ko pa rin noon. Sabi nga nila, ‘friendly competition”.

               

Eto na! Grade 4 ako! Alam nyo ba kung sino ang nagging guro ko? Walang iba kung hindi si MRS. MARIETTA A. OLAZO (ang mommy ko!). Napaka higpit niya (lalo na sa akin). Eto ang mga panahon na naramdaman kong mas magaling sa akin si mj dahil lagi niya itong pinagmamalaki sa klase kesa sa akin! At ang malupit pa, ikinukumpara talaga niya si mj sa akin sa harap ng klase.Hinding hindi ko makaka kalimutan yung sinabi niya habang Hekasi time naming “alam nyo, isa lang sa klaseng ito ang kilala kong kayang makatapos ng libro sa loob ng isang oras, sa isang upuan lang at yun ay si mj.” Nag react ang kaklase ko, “e, si mary jean po?” sinagot ng mommy ko “naku! Si mary jean? Hinding hindi mo makikitang humawak ng libro yan para mag basa, kung humawak man yan, hawak nga lang!”. Yan talaga ang pinaka masakit na narinig ko sa mommy ko noon. At eto pa! natatandaan ko, pinaltok pa niya ako dati ng chalk kasi nakikipag daldalan ako e nag papa inhale exhale pala siya noon. Ah! Grabe talaga ang hiya ko noon! Katabi ko pa naman noon ang crush ko! Siya pa yung dumampot nung chalk na pinaltok sa akin ni mommy. Dahil nga sa mga naranasan ko noon at sa mga nalaman ko, pinagbuti ko ang pag aaral ko at nagbunga naman ng maganda dahil ako’y nagging 1^st honor noon dito rin nagsimula ang pagiging active girl scout ko.

                Noong grabe 5 naman ako, medyo bored talaga ako noon sa buhay. Hindi ko alam kung bakit pero tamad na tamad ako sa klase noon kaya halos wala akong mai-kwento ngayon ang tanda ko lang noon, nanalo ako sa Mathrathon bilang 1^st at nakalaban ko pa noon si jc n aka-klase ko ngayon na pinakamagaling sa amin ngayon sa math na pang 7^th lang noong nag laban kami (hahaha buhay nga naman!)

>After Recognition... Kasama ang mga teacher ko
noong elementary at si mommy (naka red!)<

                Masasabi kong pinaka makulay ang grade 6 life ko noon. Naging guro ulit naming si ma’am March dahil grade 6 teacher na siya noon. Excited talaga kaming mag ka kaklase noon na mag grade 6 na kaagad kami dahil may graduation ball na noon. Kami ang kumuha ng pag susulit sa NAT dahil kami nga ang grade 6 noon at maganda naman ang nagging resulta dahil nag 1^st kami sa buong District namin. Ako ay tinangahal bilang Salutatorian o 2^nd honor nakatanggap rin ako ng marami pang awards.

               Sa mismong gabi ng araw na iyon, naganap ang pinaka inaantay ng lahat, ang graduation ball. Ang saya talaga noon dahil kami ay nagsayaw lang at relax na kami noon dahil tapos na ang NAT, at ang isa pa, sagot ng adviser naming ang mobile na ginamit dahil ayon sa kanya, pa birthday na niya iyon sa amin kasi nga March ang birthday niya. Kami ang nag dala ng pag kain (may kanya kanyang share ang lahat). Karamihan sa amin ay nakasuot ng cocktail dress. Ang akin namang first dance noon ay si Arvin (ang crush ko noong mga panahong iyon) bagamat lahat ng mga kaklase kong lalaki ay nagsayaw sa akin, siya talaga ang halos kasayaw ko sa loob ng tatlong oras na sayawan. Meron ding itinanghal na Mr. and Ms. Graduation Ball at iyon ay sina Pauline at Derick. Napaka saya talaga noon ngunit, matapos ang sayahan ay may mga nagiyakan kasi mag kakahiwa hiwalay na kami. Ngunit, hanggang ngayon naman ay mag kakaibigan pa rin kami at pag may graduation ball sa Sto. Cristo ay imbitado pa rin kami (dahil, sabi na nga noong iba, kami daw ang favorite batch ni ma’am kahit daw lagi kaming pinagaggalitan ay pinagmamalaki daw niya kami sa iba at hindi niya hinahayaang may mang away sa amin.)

           

Ang Aking “High School Life”

                Eto na! sabi nila, high school daw ang pinakamasaya sa lahat! Kaya excited na talaga akong mag high school dati pa.

Freshmen Life

                Bilang 1^st year student ng Col. Lauro D. Dizon Memorial National High School, nanibago talaga ako. Buti na lang at doon napasok ang mga dating estudyante ni mommy kaya may mga napagtatanungan ako. Noong una ay 1-A dapat ako pero, kumuha na ako ng test noong unang araw pero noong pag pasok ko noong 2^nd day ay hindi ko alam na pumasa pala ako kaya doon pa rin ako pumasok sa room ng 1-A at si Mr. Mission (math teacher) ang teacher naming noon sa 1^st period na adviser pala ng science kaya nang nag check siya muli attendance, pag banggit niya ng pangalan ko ay tumingin siya sa mga pangalan ng pumasa sa science section at sinabing “oh, OLAZO, doon ka sa may room 26 pasa ka sa test kayo ni Vibal kaya pala sagot kayo ng sagot science pala kayo.”

> hahaha! kami daw yung tatlong maria na
mahilig mag picture.. si Mitch nasa kaliwa,
ako yung nasa gitna at si Jenica na
nasa kanan kaso, lumipat na siya ng school!<

                Natatandaan ko, ako ang kahulihulihang pumasok sa pinto ng I- Science at buti na lang may ka- district ako doon si Edward. Grabe! Arteng- arte daw talaga sa akin ang mga kaklase ko noon dahil noong pinagpakilala kami n gaming mga sarili ay ang arte ko daw mag English at saka, kaya pala ilang na ilang silang kausapin ako kasi mukha daw akong taray (what’s new? Yan naman ang first impression ng lahat sa akin). Pero, kinalaunan ay nagging ok naman ang lahat kaya doon ko nalaman na ganoon pala ang tingin nila sa akin kasi nga iba daw talaga ako kung sa unang tingin at kung makikilala pa ako.

               Syempre, bilang parte ng freshmen life ko, marami na talaga akong naging crush noon (halos lahat ata ng mga kaklase ko na lalaki) at may nanligaw sa akin noon, si Raymond (oo crush ko sya dati pero, noong nanligaw sya, hala! di ko alam peo, di na sya ung gusto ko), in short, na basted ko sya! First time kong mamabasted noon kaya na-guilty ako at halos tatlong buwan ata kaming hindi nagpansinan pero, kinalaunan, nagkaayos din kami.

>Si Reyna Valeriana, Prinsesa Maria Blanca
At si Prinsesa Juana ng Ibong Adarna!<

             


           Ang pinaka tumatak sa isip ko at siguro, gayun din sa isip ng lahat ay, ang Ibong Adarna. February 23,2011 nang lumaban kami ng Ibong Adarna. Ako’y gumanap bilang Maria Blanca. Kami ay tinanghal bilang 2^nd .Kung tutuusin, hindi masama, kasi 2^nd naman kami, kaso, masyado kaming nag-expect na kami ang magiging 1^st kasi nga para sa amin, dapat kami ang mag 1^st dahil doon, may mga pangyayaring……. Ngunit, natuto na kami sa aming mga pag kakamali at masaya na kami ulit.

> Concert 2011!!<

           
           February 25, 2011, nagsayaw kami sa concert ng Dizon (D@ts 14) ata yung theme noon (di ako sure.. haha). Kami nina Mitch, Jesusa at Meryl sa aming klase ang sumayaw kasama ang ilang III-Science noon (sina at Marian) at si ate Lai ang nagturo sa amin. Masaya talaga ako noon dahil iyon ang unang beses na ako ay sasayaw sa Dizon as highschool student kaya naman hindi ko talaga makakalimutan iyon at isa pa, pagkatapos namin magsayaw, acoustic band naman at si Larissa ay kumanta ang "Way Back into Love" at habang kumakanta sya, syempre magkakasama kaming mga I-Science, medyo nasa una kaming mga babae at sa likuran namin ay yung mga lalaki, tapos, nagulat ako nang bigla akong yinapos ni Mitch mula sa lidok at bumulong "MJ, kung pwede daw manligaw sayo si Raymart?!" as in wala akong masabi noon! speechless talaga ako at medyo natulala kasi nga, si Raymart na yung crush ko noong panahon na iyon at wala talaga akong ideya na maaari siyang magkagusto sa akin dahil nga siya yung tipo ng taong tahimik at hindi mo alam kung may gusto ba sayo o wala. Tapos, iyon, nanligaw siya kahit na maypagka torpe... sinagot ko siya dati March 7, 2011 pero, hindi rin tumagal at hiniwalayan ko siya noong March 11, 2011 dahil sa naiilang at nairita ata ako sa kanya? (hala! hindi ko na kasi tanda yun eh.. matagal na rin kasi..) pero, bagamat nagkasamaan kami ng loob, sa tulong ng mga kaklase ko, nanligaw ulit siya (torpe pa rin) pero, sinagot ko siya ng March 25, 2011 (kasabay nina Jesusa at Jm.. haha sinabay ko talaga!) pero, nalaman ng aking magulang (nakita yung msg nya sa fb na "happy monthsary") kaya, kinabukasan, sinabi ko sa mga kaklase namin na kabarkada niya na break na kami...

                Noong recognition naman, ay tinanghal ako bilang 1^st honor (ako na ang 1st honor dati from 1st grading -4th grading) at nakatanggap ako ng lima pang gantimpala bilang pinakamahusay sa asignaturang Science, Earth Science, Araling Panlipunan, English at TLE. Medyo malungkot ako noon kasi wala si mommy sa araw ng recognition dahil uma-attend siya ng seminar sa Baguio noon. Pero, ayos lang , nan doon naman si papa at siya ang nag sabit sa akin. Natatandaan ko pa nang sumayaw kami ng “shembot” tuwang tuwa si papa kina Edward dahil mas magaling pang kumembot sa ibang babae. Doon na nagtapos ang freshmen life ko ngunit simula ng high school life ko.

> hahaha!! photo shoot! :D <

Sophomore Life

                Sophomore na ko! 2^nd year high school na ako at nasa science pa rin nakalulungkot mang isipin, pero may mga kaklase ako noong 1^st year na hindi ko na kaklase ngayong 2^nd year. Ngunit, kahit hindi ko na sila kaklase ay masaya pa rin kami dahil may dumating naming mga transferees at naging ka-close naman naming sila. Napaka kulay ng kwento ng 2^nd year life ko dahil sa bawat araw, may mga kakaibang nangyayari nakakatuwa, nakakaiyak, nakakalungkot at kung ano pa man yan, sama sama ang 2science para harapin yan!

>Habang wala pa si Sir Lacsam sa praktis ng jazz chant..
(Mishael, MJ(ako), Julbert (Bachoy) at si Mitch)<

            Kumpara noong 1^st year kami, bagamat, mas maraming pagsubok ang humamon sa katatagan ng aming samahan ngayon ay masasabi kong mas maganda ang pundasyon ng pag kakaibigan naming ngayon gayundin, mas may pagkakaisa na kami at medyo nag matyur na rin ang isipan ng bawat isa at higit na naming nauunawaan ang mga bagay bagay at ang mga problema na kinahaharap. Dahil na rin sa iba’t ibang aktibidad na sinalihan ko, gayundin ang mga kaklase ko ay nabuo ang mga hindi inaasahang pagkakaibigan namin dahil aminado kami sa isa’t isa na hindi namin alam ang ugali ng isa’t isa ngunit, dahil sa pagsali namin sa “jazz chant” ay  nabuo ang pagkakaibigang hindi inaasahan na ngayo’y silang nagiging sangga at gabay ko sa mga pag dedesisyon ko ay gayun din ako sa kanila. Bagamat kung minsan ay may mga hindi kami pagkakaunawaaan ay, ayos lang kasi madali naman naming nasasabi iyon sa isa’t isa at naaayos din naman kaagad.

> Jazz Chant Members...<

            Ang pagsali namin sa jazz chant ay isa sa mga pinakamagandang aktibidad na sinalihan namin. Si Sir Lacsam ang gumawa ng aming piyesa at si Sir Egay naman ang nagturo ng steps namin.Noong una ay sa Cluster B muna kami lumaban at nanalo kami!!! 2nd place kaso, binago ang piyesa kaya naman medyo nahirapan kami sa pag pa-praktis para sa susunod na laban (Division level)... Ngunit hindi naging hadlang iyon bagkus, lalo pa naming pinangbuti ang pag pa- praktis namin at kami ay nakakamit ng 2 pwesto (2nd place!!)...! Syempre, marami naring nabuong samahan sa bawat isa sa amin.(hahaha alam nyo na yun!)

                Nagkaroon ng awarding noon, noong 1^st grading, 1^st ako,noong 2^nd grading limagpak ako sa 4^th at sobrang nagalit ang mommy ko noon.Nawala sa akin ang facebook account ko dahil pina deactivate ni mommy at pinagbawalan akong gumamit ng computer kahit na mag-research dahil na rin yun marahil nadismaya siya sa ipinamalas ko. Maraming nanghinayang sa akin dahil simula 1^st year, 1^st na ako kaya naman, para sa mga taong naniniwala sa kakayahan ko, ginawa ko ang lahat ng aking makakakaya para mabawi ang nawala sa akin. Kaya ngayong 3^rd grading, laking tuwa ko na lang ng malaman kong 1^st na ulit ako at laking tuwa ng magulang ko nang binalita ko iyon sa kanila.kung nagkataong hindi ko nabawi ang ranggo ko ay baka hindi na ako sa Dizon mag aaral dahil iyon ang sabi sa akin nina mommy. Syempre, di ko hahayaang mangyari yun dahil ayokong mahiwalay sa mga kaklase ko gayun din sa mga taong nagpapasaya sa akin at sa mga kaibigan ko. Syempre, natuwa din ako dahil nabawi ko na ang dati kong ranggo at mabibigay na nila ang sketchers na hinihingi ko sa kanila (sana!).

> Florante at Laura...! 1st!!! <

                February 24, 2012 ang araw ng paglaban namin sa Florante at Laura. Bago pa man kami lumaban, sinabi na namin sa aming sarili na kung ano man ang maging resulta (kahit dalawa linggo lang ang aming paghahanda) ay tatanggapin namin ng maluwag sa aming puso gayun din walang iiyak at igagalang ang desisyon ng mga hurado. At nang sinabi na kung sino ang nagwagi sa bawat karakter ay lahat (ng 8 karakter) sa amin ang 1^st gayun din, kami ang 1^st sa over all. Napakasaya talaga namin at sinabi rin namin na “bawi ang pagka 2^nd natin at pagiyak natin dati”.

Ang Aking Pampalipas Oras (pagsulat)

                Noong kami ay 1^st year, kami ay binigyan n gaming guro na si Mrs. Kuan ng takdang aralin na gumawa ng “poem” o tula na gagamitan o may nakapaloob na limang mga tayutay o “figures of speech” sa ingles. Doon ko nadiskubre na may talino rin pala ako sa pag susulat ng tula at hindi lamang sa pag sulat ng essay. Nagkataon naming meron akong crush noon at naging inspirasyon ko siya kahit na hindi niya alam na siya ang crush ko. Itinago ko pa nga siya sa pangalang “Mark” noon. Ang aking unang katha ay pinamagatan kong, “LOVE”.

“LOVE”

Love is like a river

River that is full of water

Water that keeps me living

Through the darkness of lightning

Love is a very sweet cake

That keps my hear smiling when I make

Although I have this heartache,

Only your love can cure this ache.

                Mabilis kong nagawa ang tulang iyan kaya naman, nawili akong gumawa ng iba pa at ako’y sumali na rin sa iba’t ibang patimpalak ukol sa pagsulat ng tula gayun din sa pag sulat ng sanaysay. Nitong 2^nd year ako, nakatanggap ako ng 2 karangalan bilang pag kilala sa aking mga tula. Ang patimpalak ay sa Dizon ginanap at iba’t ibang antas ang mga kalaban ko (school-based competition).Nang malaman ng aking mommy ang karangalan na natanggap ko, pinaggawa na rin niya ako tula para sa mga guro bilang iyon ay buwan ng mga guro na pinamagatang “My Teacher, My Hero”. Kaagad ko naman siyang ginawan ng tula para sa nasabing palatuntunan at pinamagatan ko itong, “Ang Ating Mga Dakilang Guro”.

“Ang Ating Mga Dakilang Guro”

Buting mga guro, kasama natin araw-araw

Sila’y katuwang natin sating problema’t pamamanglaw

Animo’y ating mga pangalawang magulang sa paaralan

Kaakibat natin sa’ting paglago at kaunlaran

Wala tayo rito, kung hindi dahil sa kanila

Hinubog nila tayo para maging angat sa iba

Bagamat sila ay may sari sariling istilo,

Ito’y para pagyamanin pa ang mga bata nilang totoo

Kahit sila’y Magkakaiba ng mga ersonalida’t istilo,

Sino man sa kanila, ika’y matututo

Basta’t may atensyon at pakikinig kang totoo

Kaakibat ka na nila sa kaunlara’t pagbabago

Sila’y matatagpuan sa’ting paaralan

Na minsan na nating itinuring na tahanan

At tayong mga estudyante ang nangangalaga’t nananahan

Kaya’t masasabi nating sila’y bahagi ng ating paaralan

At an gating mga guro, turing sa’ti’y kanilang mga anak

Anak na nagbibigay sa kanila ng saya at galak

Kaya’t handugan natin saila n gating mga palakpak

Dahil diyan, sa puso’t isipan namin, kayo’y nakatatak.

                Dahil nga hlig ko na rin mag sulat, meron akong mga notebook na doon nakasulat lahat lahat ng aking mga hinanaing, ninanais, mga emosyon ko kung malungkot, Masaya, galit at kung ano pa man. Nahiligan kong mag sulat simula noong grade 6 ako at hanggang ngayon. Sa pagsusulat ko, nakagawa ulit ako ng tula dahil ako’y meron na naming naging inspirasyon (hindi ko na siya papangalanan). Ang tulang ion ay pinamagatan kong “You and Me, Now ang For ever”.

“You and Me, Now ang Forever”

As I walk in the raod of silence,

With th tear drops I can’t hadle,

Leaving footprints at the middle

And accidentally made the word

“_ -_ -_ -_ -_ -_ -_ “

He used to be the reason of my tears

He used to be the reason of my fear

With no intension for them to be real,

These can’t stop the love that I feel

January 26, 2012; the day I remember

When he confess that he loves me further

But, he can’t tell because of my mother

But, he’ll still love me now and for ever

The first time he kissed my hand

I felt the happiness I never had

Dreaming I’m a fairy with a wand

But of course, that’s only in my mind

Now, everyone notice and see

Thinking that we’re really meant to be

Meant to love and be together

To love each other now and for ever.

                Sa pagsulat ko talaga nailalabas lahat ng aking mga ninanais. Pag naisulat ko na ang aking nais sabihin ay Masaya na ako noon kahit sa simpleng paraan lamang.”Simple ngunit makabuluhan” yan ang matatawag ko sa aking pampalipas oras at sa aking nakasanayang Gawain hanggang ngayon.